De oude jaren ’50-boerderij stond centraal in die opgave. Volledig afgebroken, maar niet vergeten: in de nieuwe opzet zijn de houten gebinten teruggebracht, als eerbetoon aan het karakter dat hier thuishoort. De boerderij is gesplitst in twee woningen, zodat meerdere huishoudens kunnen landen op dezelfde plek, zoals dat op Sallandse erven van oudsher gebruikelijk was.

Een bijzonder ankerpunt in het plan was de varkensschuur. Niet fraai in materiaal, maar wel onderscheidend in vorm. Juist die vorm bepaalde jarenlang de leesbaarheid van het erf, en moest dus blijven. In de nieuwe bebouwing keert deze hoofdvorm terug, waardoor het erf zijn logica herwint: compact, herkenbaar, met een duidelijke hiërarchie.

Aan de rand van het erf staat de derde woning: een ingetogen schuurwoning die zich pas van dichtbij prijsgeeft. Van ver oogt ze als onderdeel van het agrarische ensemble, van dichtbij opent ze zich met glas en zicht over de landerijen. Binnen vloeien woonkeuken en zitruimte in elkaar over, verbonden met schuifdeuren en een doorkijkhaard. Geen statement, maar een huis dat meebeweegt met de plek.

Zo is dit erf opnieuw in balans gebracht: oude schuren verdwenen, kwaliteit toegevoegd, en drie woningen die gezamenlijk dragen wat Salland zo Sallands maakt. Niet door groot te denken, maar door zorgvuldig te kijken. Dit is hoe erftransformatie werkt wanneer mens, omgeving en gebouw elkaar vinden.